Bisiklet Hızlı Gitmesi İçin Ne Yapmalı?
Hayat bazen insanın içinde biriken düşünceler gibi, tıpkı bisikletin pedalına bastıkça hızlanan bir şey oluyor. Hızlanmak için ne gerekiyorsa yapmalı, ama bazen hızlandıkça daha fazla kayboluyorsunuz. Kayseri’nin sabah serinliğinde, rüzgarın yüzümü okşadığı o ilk anı hatırlıyorum. O an da bisikletimi biraz daha hızlı sürmek istedim, ama nasıl? Bisikletim bir türlü hızlanmıyordu.
O İlk An, O Hızlanma Hissi
O sabah, bisikletime binip, yaşadığım her şeyi bir kenara bırakıp biraz özgürlük arayarak pedal çevirmeye başladım. Kalbim hızla çarpıyordu. Birkaç tur, sonra bir durak, bir kaç hızlı hamle derken, hızlandığımı sandım. Ama öyle değildi. Bisikletim bir türlü istediğim gibi gitmiyordu. Sadece yavaş ilerliyordum, ve her pedalı çevirdiğimde biraz daha hüsrana uğradım.
“Bisikletimi hızlandırmalıyım,” dedim içimden, ama nasıl? Şu anki hızım, her şeyden daha fazla suskun bir şekilde devam ediyordu. Sanki dünya hızla dönüyordu ama bisikletim olduğu yerde sayıyordu.
Hayal Kırıklığı: Ne Eksik?
Bir süre sonra bisikletimin hızlanmadığını fark edince, içimde bir hayal kırıklığı oluştu. Ben her sabah bu duyguyu hissediyorum aslında: Hedeflerime ne kadar yaklaşsam da, bazen birkaç adımda duruyor gibiyim. İşte o anda bisikletimle, kendi içimdeki hızlanma isteğim arasındaki farkı anlamaya çalıştım. Bir şey eksikti ama ne? Pedalların dönmesinin tek başına yeterli olmadığını biliyordum. Bir şeylerin olması gerekiyordu, belki bir ayar ya da belki biraz daha fazla çaba.
Çok geçmeden aklıma geldi: Bisikletimin hızlanması için doğru ayarları yapmam gerekiyordu. Zincirini yağlamalı, tekerleklerin havasını kontrol etmeliydim. Bisikletin içindeki her parça, hız için uyum içinde olmalıydı. Bu sadece fiziksel bir şey değildi; tıpkı ben gibi, her bir parça bir araya gelip, hızlanmanın bir yolunu bulmalıydı.
Umut: Adım Adım Hızlanma
Bir süre sonra, biraz daha dikkatlice bisikletimi inceledim. Gerçekten de bir eksiklik vardı: Tekerleğin havası düşmüştü. Arka zincirde hafif bir gıcırdama vardı. Bunlar küçük ama önemli şeylerdi. Derin bir nefes aldım. Bu durumda hızlanmanın yolu, bisikletin her parçasını doğru yapmaktan geçiyordu. O zaman fark ettim ki, hız, bazen sadece dışarıdaki bir şeyle değil, içinde olduğum anda da çözülmesi gereken bir meseleymiş.
Biraz hava ekledim tekerleğe, zinciri yağladım, ve yeniden pedal çevirmeye başladım. O an, bisikletim çok daha canlı hale geldi. Hızlanmaya başladım. Rüzgarın, daha hızlı esen halini hissettim. Her şey yerli yerine oturmuştu.
O kadar basit bir şeydi ki aslında. Belki de insanın bazen en hızlı gittiği anlar, sadece küçük bir düzeltme ile mümkün oluyordu. Belki de hayatta her şeyin daha hızlı olması için bazen, küçük ama önemli ayarlara ihtiyaç vardı. Her adım, biraz daha özgürlük hissi getiriyordu.
Gerçekleşen Umut: Hızın Anlamı
Sonra, bisikletimle bir süre daha hızlandım, hızlandım ve hızlandım. Ama bir şey fark ettim: Hızlanmak, sadece bir yön değilmiş. Hız, aynı zamanda yolculukla ilgiliymiş. Belki de hızlandıkça önemli olan, yolun kendisiymiş. O sabah, Kayseri’nin sokaklarında bisikletimle hızla ilerlerken, sadece dışarıdaki rüzgarı hissetmiyordum; içimdeki huzuru da hissediyordum. Hızın anlamı buymuş işte. Dışarıdaki dünya hızla geçip giderken, bazen sadece kendine küçük bir düzen getirmek yetiyormuş.
Ve aslında hızlanmanın en güzel yanı, bir hedefe varmak değil; hedefe yaklaşırken yaşadığın her anın tadını çıkarabilmekmiş.
O günden sonra bisikletimle her zaman biraz daha hızlı gitmek istedim, ama sadece kendime sorarak: “Ne eksik? Ne yapılmalı?” Her zaman bir yol bulduğumu fark ettim. Çünkü hız, sadece doğru adımları atmakla ilgiliymiş.